Od Nicholasa C. D. Pandory

[...] Skończyliśmy namiętnym pocałunkiem. Z uśmiechem wyszedłem spod prysznica, wyciągając za sobą Pandorę. Okryci ręcznikami wyślizgnęliśmy się z łazienki. Stanąłem, jak wmurowany. Odruchowo osłoniłem Pandorę ramieniem. Przed nami, w przedpokoju stał Marc Jacobss. Mierzył mnie nienawidzącym wzrokiem.

- Ile razy Ci mówiłem, abyś nie zadawał się z moją córką? - wycedził, nie patrząc nawet na Pandorę.

- Nic o niej nie wiesz - odpyskowałem.

- Violence jest moją córką!

- I co z tego? - syknęła Violence, która znienacka pojawiła się tuż obok nas.

- Nie wolno Ci się z nim zadawać! A tym bardziej udostępniać mój apartament!

- Zostaw go w spokoju! Nic Ci nie robi.

- Wciągnie Cię w narkotyki! Albo gorsze rzeczy - mówił, taksując wzrokiem Pandorę. - Nawet sobie ku*wę sprowadził.

Zasłoniłem dłonią usta Pandory, aby dziewczyna nie zrobiła niczego złego.

- To moja narzeczona - skłamałem gładko.

- Doprawdy? - powątpiewał.

- Idziemy stąd - rzuciła Violence i wypchnęła swego ojca z pokoju. - Nico, uważaj następnym razem. A Ty - uśmiechnęła się nieznacznie do Pandory. - Zajebiste włosy. Do zobaczenia, kocie - miauknęła i wyszła.

- To było dziwne - stwierdziłem po chwili. Pandora parsknęła śmiechem.

(Pandoro?)